Пэўна, гэта будзе хлусня, калі хто з жанчын скажа, што ёй не падабаюцца кветкі?

Беларуская мова | 5 - 9 классы

Пэўна, гэта будзе хлусня, калі хто з жанчын скажа, што ёй не падабаюцца кветкі.

Бо калі жанчыне дораць кветкі, яна робіцца іншай, змяняецца на вачах.

І не мае вырашальнага значэння, якія гэта будуць кветкі : з луга, з поля ці сапраўднай аранжэрэі — вытанчаныя і экзатычныя.

Значэнне мае толькі сам факт наяўнасці кветак.

І не мае вырашальнага значэння, хто і каму дорыць кветкі : сын — матулі, муж — жонцы, хлопец — любай дзяўчыне.

Галоўнае ў тым, што кветкі дорыць мужчына жанчыне.

Гэта аснова.

Мабыць, не галоўнае, і з якой нагоды гэта адбываецца.

Ёсць кветкі, і іх патрэбна некаму дарыць.

. Буяла і цвіло лета.

Я няспешна крочыў па вуліцы.

Насустрач ішла жанчына.

Звычайная, якіх тысячы па вёсках і гарадах Беларусі.

Трошкі “затурканая” нялёгкім жыццём.

Нічым не адметная.

Знешнасць, вопратка, хада — ва ўсім адчувалася нейкая стомленасць і абыякавасць да жыцця.

У руцэ я трымаў шыкоўны гладыёлус, адзін з першых, што расцвілі тым летам у нашым садзе.

На імгненне прыпыніўся, а калі незнаёмка параўнялася са мною, прамовіў : “Калі ласка, гэта Вам!

” У той момант, калі працягнуў кветку, з жанчынай пачало нешта адбывацца.

У вачах з’явіўся прывабны бляск, узняліся грудзі, выпрасталіся плечы.

У імгненне яна зрабілася стройнай і прыгожай.

Жанчына зніякавела і нейкім дрыготкім голасам спытала — Мне!

А чаму?

— Таму, што вы жанчына, прычым прыгожая, — адказаў я.

І не адважыўся ўдакладняць, што прыгажосць яе стала відавочнай пасля таго, як ёй далі кветку.

Яна пайшла, а я яшчэ нейкі час пазіраў ёй услед.

Гэта была ўжо зусім іншая жанчына.

Вось яна — дзівосная сіла ўсяго толькі адной кветкі і мужчынскай увагі.

Дарыце кветкі… Мае сыны вынайшлі добры прыклад.

Яны прыносяць кветкі маме.

Гэта могуць быць любыя зёлкі, што цвітуць у полі.

Увесну ролю кветак выконваюць лазовыя ці вербавыя галінкі з пяшчотнымі коцікамі.

Летам выбар большы, можна знайсці нейкія прыгожыя і нават шыкоўныя расліны ў сваім садзе.

Дзеці ведаюць : калі ёсць кветкі, іх трэба несці маме.

Мама ж часам шкадуе, што знішчана прыгажосць, якую сама садзіла і песціла, але ж не крыўдуе на сваіх маленькіх мужчын.

Яна гатова прабачыць ім любыя свавольствы.

Яна ганарыцца сынамі.

У яе паляпшаецца настрой, знікае стома і з’яўляецца вялікае жаданне падзяліцца радасцю з суседкай.

Дарыце кветкі… У дзецях пазнаю сябе.

Яшчэ не зусім раставаў снег, а мы з сябрамі ішлі на блізкае балотца, каб нарваць чорнагалову.

Праз нейкі час можна было наламаць галінак вербалозу.

Потым з’яўляліся пралескі, дрымотнік, лотаць, канваліі, рамонкі, валошкі… Так доўжылася да глыбокай восені.

Кветкі я нёс матулі.

Яна ставіла іх у слоік з вадой.

Звычайна прамаўляла : “Якая прыгажосць!

” Я ж адчуваў, што матуля рабілася больш лагоднай, такой прывабнай.

Я ведаў, што менавіта мая мама самая прыгожая і любая, што ёй трэба дарыць кветкі.

Дарыце кветкі… Для вясковых юнакоў чамусьці не стала правілам дарыць дзяўчынкам кветкі.

Мы саромеліся адзін аднаго, сваіх першых пачуццяў.

Звычайна букецік кветак хаваўся за пазуху і з’яўляўся на свет у самы апошні і адказны момант.

У мяне не ўзнікала праблем у заваёве юных сэрцаў.

За пазухай амаль заўсёды быў кветкавы аргумент.

Ён дапамагаў растапіць лёд, расчуліць самае халоднае і непрыступнае сэрца.

У юных дзявочых душах адбываліся змены.

Дзяўчаты прыгажэлі тварам, рабіліся такімі дарослымі!

Ім было вельмі прыемна.

Яны адчувалі сябе жанчынамі, якім дораць кветкі, а значыцца — кахаюць.

Дарыце кветкі… Можете переделать текст, чтобы казалось что сам писал, а не с интернета взято?