Пакуль жывеш, развітвайся з жыццём?

Kasperskijcool12 25 апр. 2020 г., 14:53:01

Пакуль жывеш, развітвайся з жыццём

Штогодна, штогадзінна, штохвілінна,

Твой кожны дзень,

Забраны забыццём,

Лічы сваім найбольшым адкрыццём,

Ты — з дрэва часу

Кволая галіна.

Штодня вядзі з самім сабою бой,

Каб клопаты цябе не пахавалі,

Жыві надзеяй,

Мараю слабой,

Што свет трымаецца

Адным табой —

З ракі ўсёзабыцця — намерам хвалі.

Старайся не ў дзяльбе,

А ў малацьбе,

Каб вымалаціць з цемрачы праменне.

Ляж зморшчынкай

Ва ўсмешцы на ілбе,

Каб недзе ўспомніла жыццё цябе,

У незваротнай вечнасці —

Імгненне.

Stalk808 20 апр. 2020 г., 05:32:00 | 5 - 9 классы

Пераказ Бомжык?

Пераказ Бомжык.

Меня только начало, помогите!

Да пад’езда аэрапорта падалі электравозік, і пасажыры

пачалі спешна пакідаць памяшканне.

Ішлі неяк нязвыкла, цугам,

несучы важкія чамаданы, валізы і сумкі - баулы.

Замыкаў той жывы

ланцуг рыжанькі, прыземістага расточку і наўдзіў худы сабачка.

– Бомжык, – сказала жанчына, што крочыла паперадзе мяне

ўлегцы і пад ручку з мужчынам.

– Каторы год і праводзіць, і суст -

ракае самалёты.

Давайма забяром яго сабе!

– Навошта нам гэты паршывец, – пачуўся голас мужчыны.

Пакуль мы падымаліся па трапе ў салон, пакуль уладкоўвалі -

ся на сядзенні, Бомжык стаяў трошкі воддаль самалёта і тужліва

пазіраў на яго.

– Вернасці сабачай цаны няма, – зноў пачуўся знаёмы жано -

чы голас.

Zosimslava 12 июл. 2020 г., 21:01:31 | 10 - 11 классы

Пожалуйста исправьте ошибки поставьте запятые) здесь на белорусском языке РЫГОР БАРАДУЛIН - - таленавiты паэт?

Пожалуйста исправьте ошибки поставьте запятые) здесь на белорусском языке РЫГОР БАРАДУЛIН - - таленавiты паэт.

Ен рана заявiу пра сабе звонкiм словам.

Барадулiн як паэт пачынауся з кнiжкi "Маладзiк над стэпам".

Паэзiя Рыгора Барадулiна - - паэзiя любвi да чысцiнi вясковага жыцця.

Паэзiя сына вескi.

У сваiх вершах ен раскрыу высакародныя маральна - этiчныя прынцыпы вясковага жыцця.

Жыццевае крэда паэта - гуманiста, дзе былi зроблены першыя крокi па зямлi, дзе так доуга стаяла матчына хата, зроблен.

У пасляваенныя гады жаночымi рукамi –.

Гэта першая тэма яго паэзii.

Другая тэма паэзii Рыгора Барадулiна - пейзажная лiрыка.

Паэт, стараючыся раскрыць жывую душу прыроды, пастаянна парауноувае яе з чалавечай душой, праводзiць паралель памiж жывым i нежывым.

Прырода паустае у яго вершах нейкай незвычайнай, загадковай.

У гэтых вершах праявiлася майстэрства паэта маляваць словам.

Тэма Радзiмы i бацкаушчыны - галоунае у творчасцi Рыгора Барадулiна, яна праходзiць праз усе яго зборнiкi.

«МАЯ БАЦЬКАУШЧЫНА» i т.

Д. Рыгор Барадулiн адным з першых у беларускай паэзii адгукнууся на трагедыю Чарнобыля.

Голас ЛЕАНIДА ГАЛУБОВIЧА адразу загучау у лiтаратуры таленавiта i па - мастацку важка.

Яго першая кнiга "Таёмнасць агню» стала падзеяй лiтаратурнага года (1984).

Крытыкi i старэйшыя пiсьменнiкi шчыра вiталi з'яулене паэта, адзначаючы яго развiтую паэтычную культуру верша.

Леанiд Галубовiч па складу таленту лiрычны паэт.

У "Таемнасцi агню” «перад намi шырока разгарнуся свет чалавечых пачуццяу i перажыванняу, шчырых сумленняу i прызнанняу.

Вельмi натуральна, арганiчна, асбiста прагучау яго верш "Паэзiя", у якiм паэт дзелiцца з намi сваiм душэуным вопытам, унутранымi думкамi, перажываннямi.

Адносiны да паэзii у Леанiда Галубовiча вызначаюцца маральнай чысцiней i трываласцю поглядау, глыбокай асэнсаванасцю свайго "я” у паэтычнам свеце.

Паэт ва усiм давяраецца жыццеваму i прцоунаму вопыту.

Герой Леанiда Галубовiча мае у душы моцны сялянскi корань i таму у стауленнi да самых розных з'яу, падзей.

Вобразы роднай зямлi ва успрыманнi Леанiда Галубовiча набываюць паунаважную паэтычную каштоунасць.

Паэт iмкнецца раскрыць радасць, боль зямнога быцiя.

У творах пра прыроду сустрэнем лiрычны роздум, узрушаны жэст, жывую фiласоускую думку.

Свет паэзii Леанiда Галубовiча поунiцца трывожнымi думкамi пра родную зямлю, самаадчуванне на ёй чалавека.

Упэунена гучыць у паэзii голас ЛЮДЗЬМIЛЫ ЗАБАЛОЦКАЙ.

Яна выдала тры сбонiка : "Сакавiк", "Радаводны васiлек", "Святло Палыну".

Асноуныя тэмы апошняга з iх - - гiстарычная памяць народа, клопат чалавека пра мiр на зямлi.

Белую Русь паэтэса называе "кветкай мужнай красы".

Людзмiла Забалоцкая выступала супраць усяго пачварнага, што яшчэ сустракаецца у жыццi : дзецi цураюцца сваiх бацькоу, маладыя бацькi адракаюцца ад сваiх дзяцей.

Яна упэунена, што грамадства ачыстiцца ад гразi.

Паэзiя будзе жыць вечна, пакуль свецiць сонца, iдзе дождж.

Творчыя iнтарэсы НIЛА ГIЛЕВIЧА шырокiя i разнастайныя, у многiх творах адчуваецца сувязь з бiяграфiчнымi момантамi, канкрэтнымi падзеямi i фактамi.

Пачау пiсаць у 9 гадоу.

У 1946 у часопiсе “Бярозка” быу надрукаваны яго першы верш – “Яблынька”.

У студэнцкiя гады шмат друкавауся i на 3 - м курсе БДУ, быу прыняты у члены саюза пiсьменнiкау Беларусi.

У 1957 выходзiць яго першы зборнiк – “Песня у дарогу”.

У вершах гэтага зборнiка асвятляецца студэнцкая маладосць, каханне (“на схiле лета”, “наша”).

Пазней у паэме “100 вузлоу памяцi”.

Паэт даволi самакрытычна паставiуся да ранняга перыяда сваей творчасцi.

У яго i у маладым узросце былi вельмi сур’езныя i сталыя адносiны да творчай працы.

Зараз мы можам назваць шматлiкiя яго зборнiкi : “Прадвесня iдзе па зямлi” (1959), “Неспакой” (1961), “Бальшак” (1965), “Перазовы” (1967), “Лiсце трыпутнiку” (1962), “Выбраныя творы у 2х тамах” (1981), “Любоу прасветлая” (1996).

Шмат зборнiкау адрасована дзецям : “Зялены вострау”, “Загадкi”.

Для паэта вельмi блiзкiя тэмы гераiчнай памяцi народа i гiстарычнае мiнулае роднага краю.

Памяць вайны не адпускае паэта праз усе жыцце, клiча вяртацца у маленства… “Зямля бацькоу : Лагойшчына мая”, “Ты кажащ, я не ведаю вайны”.

З жудасцю i трагiзмам, пракленам фашысцкаму варварству прасякнута паэма “А ранiцы ужо не было”.

Асаблiвую заклапочанасць у паэта выклiкае праблема адносiн грамадскасцi да роднага слова, да роднай мовы, “мовы майго народа”.

Зауседы было роднае слова прадметам асаблiвай павагi, адзнакай высокай культуры i iнтэллегентнасцi, абурэнне i iронiя скiраваны да тых, хто вырасце з роднай мовы.

Цеплыня, чалавечнасць, адчуваюцца у яго творах пра адзiнокую старасць пакiнутых бацькоу, пра адносiны да культурнай спадчыны свайго народа (“Спадчына”, “Нарач”, “А дзе ж тая крынiчанька” i iнш.

). У сваiх вершах ён пiша пра час i пра сябе, пра аднауленне жыцця i пераемнасць пакаленняу, пра адчуджэнне моладзi ад зямлi.

Nikolaключ 19 февр. 2020 г., 22:48:42 | 5 - 9 классы

Праверачная работа па тэме "Складаны сказ" у 11 класе Заданне?

Праверачная работа па тэме "Складаны сказ" у 11 класе Заданне.

Спішіте сказы, пастаўце знакі прыпынку.

Выканайце сінтаксічны разбор сказаў, пабудуйце схемы(лінейную або вертыкальную) 1.

Асушалі наўкруг мятэчка балоты якіх тут было некалькі процьма глыбей і глыбей хаваліся ў зямля вада усё вышей і вышей падымалася ўгору пясчаная выспа да якой ляпілася мястэчка і па якой ішла губляючыся ў пяску пакуль нарэшце не ўпадала ў лес дарога.

2. Сена ў яго заўсёды гніло на лузе нягрэбанае снапы прарасталі ў копах а тое што ўдавалася яму неяк абламаціць прэла ў мяшках бо прасушычь зерне ў Бандыся не даходзілі рукі.

3. Бацька яго як жыцце яго ні кідала ні цёрла праз увесь свій век застауся верным самому сабе хочць з голаду падыхаў але ніколі нідзе не перавысільваўся.

Tanyshmatko 1 февр. 2020 г., 01:54:59 | 5 - 9 классы

Пэўна, гэта будзе хлусня, калі хто з жанчын скажа, што ёй не падабаюцца кветкі?

Пэўна, гэта будзе хлусня, калі хто з жанчын скажа, што ёй не падабаюцца кветкі.

Бо калі жанчыне дораць кветкі, яна робіцца іншай, змяняецца на вачах.

І не мае вырашальнага значэння, якія гэта будуць кветкі : з луга, з поля ці сапраўднай аранжэрэі — вытанчаныя і экзатычныя.

Значэнне мае толькі сам факт наяўнасці кветак.

І не мае вырашальнага значэння, хто і каму дорыць кветкі : сын — матулі, муж — жонцы, хлопец — любай дзяўчыне.

Галоўнае ў тым, што кветкі дорыць мужчына жанчыне.

Гэта аснова.

Мабыць, не галоўнае, і з якой нагоды гэта адбываецца.

Ёсць кветкі, і іх патрэбна некаму дарыць.

. Буяла і цвіло лета.

Я няспешна крочыў па вуліцы.

Насустрач ішла жанчына.

Звычайная, якіх тысячы па вёсках і гарадах Беларусі.

Трошкі “затурканая” нялёгкім жыццём.

Нічым не адметная.

Знешнасць, вопратка, хада — ва ўсім адчувалася нейкая стомленасць і абыякавасць да жыцця.

У руцэ я трымаў шыкоўны гладыёлус, адзін з першых, што расцвілі тым летам у нашым садзе.

На імгненне прыпыніўся, а калі незнаёмка параўнялася са мною, прамовіў : “Калі ласка, гэта Вам!

” У той момант, калі працягнуў кветку, з жанчынай пачало нешта адбывацца.

У вачах з’явіўся прывабны бляск, узняліся грудзі, выпрасталіся плечы.

У імгненне яна зрабілася стройнай і прыгожай.

Жанчына зніякавела і нейкім дрыготкім голасам спытала — Мне!

А чаму?

— Таму, што вы жанчына, прычым прыгожая, — адказаў я.

І не адважыўся ўдакладняць, што прыгажосць яе стала відавочнай пасля таго, як ёй далі кветку.

Яна пайшла, а я яшчэ нейкі час пазіраў ёй услед.

Гэта была ўжо зусім іншая жанчына.

Вось яна — дзівосная сіла ўсяго толькі адной кветкі і мужчынскай увагі.

Дарыце кветкі… Мае сыны вынайшлі добры прыклад.

Яны прыносяць кветкі маме.

Гэта могуць быць любыя зёлкі, што цвітуць у полі.

Увесну ролю кветак выконваюць лазовыя ці вербавыя галінкі з пяшчотнымі коцікамі.

Летам выбар большы, можна знайсці нейкія прыгожыя і нават шыкоўныя расліны ў сваім садзе.

Дзеці ведаюць : калі ёсць кветкі, іх трэба несці маме.

Мама ж часам шкадуе, што знішчана прыгажосць, якую сама садзіла і песціла, але ж не крыўдуе на сваіх маленькіх мужчын.

Яна гатова прабачыць ім любыя свавольствы.

Яна ганарыцца сынамі.

У яе паляпшаецца настрой, знікае стома і з’яўляецца вялікае жаданне падзяліцца радасцю з суседкай.

Дарыце кветкі… У дзецях пазнаю сябе.

Яшчэ не зусім раставаў снег, а мы з сябрамі ішлі на блізкае балотца, каб нарваць чорнагалову.

Праз нейкі час можна было наламаць галінак вербалозу.

Потым з’яўляліся пралескі, дрымотнік, лотаць, канваліі, рамонкі, валошкі… Так доўжылася да глыбокай восені.

Кветкі я нёс матулі.

Яна ставіла іх у слоік з вадой.

Звычайна прамаўляла : “Якая прыгажосць!

” Я ж адчуваў, што матуля рабілася больш лагоднай, такой прывабнай.

Я ведаў, што менавіта мая мама самая прыгожая і любая, што ёй трэба дарыць кветкі.

Дарыце кветкі… Для вясковых юнакоў чамусьці не стала правілам дарыць дзяўчынкам кветкі.

Мы саромеліся адзін аднаго, сваіх першых пачуццяў.

Звычайна букецік кветак хаваўся за пазуху і з’яўляўся на свет у самы апошні і адказны момант.

У мяне не ўзнікала праблем у заваёве юных сэрцаў.

За пазухай амаль заўсёды быў кветкавы аргумент.

Ён дапамагаў растапіць лёд, расчуліць самае халоднае і непрыступнае сэрца.

У юных дзявочых душах адбываліся змены.

Дзяўчаты прыгажэлі тварам, рабіліся такімі дарослымі!

Ім было вельмі прыемна.

Яны адчувалі сябе жанчынамі, якім дораць кветкі, а значыцца — кахаюць.

Дарыце кветкі… Можете переделать текст, чтобы казалось что сам писал, а не с интернета взято?